Prymicja – pierwsza Msza święta nowego kapłana

W czasie święceń kapłańskich dzieje się coś zupełnie wyjątkowego. Katedra jest swoistą Górą Tabor, na której dokonuje się przemienienie. Oto do katedry wchodzi diakon (wprawdzie po pierwszych święceniach), a wychodzi ktoś zupełnie inny – kapłan, który może sprawować sakramenty święte.

Po uroczystościach związanych z przyjęciem sakramentu święceń każdy neoprezbiter (tak nazywa się nowo wyświęconego kapłana) otrzymuje urlop od swojego przełożonego, którym nie jest już rektor seminarium, bo ono się zakończyło, lecz biskup, któremu się ślubowało. Ten czas jest wyjątkowy, gdyż młody ksiądz przygotowuje się do sprawowania swojej pierwszej Mszy świętej, którą od początku do końca odprawia. Tę Prymicję celebruje się w swojej rodzinnej parafii, pośród wiernych, wśród których się żyło i wzrastało. To wyjątkowe wydarzenie także w życiu parafii, zarówno dla wiernych, jak i duchownych – ksiądz proboszcz ma wielką radość z faktu, że z jego wspólnoty parafialnej Pan Bóg powołał kogoś do służby w swojej winnicy.

W tradycji polskiej, neoprezbiter przed Mszą świętą prosi swoich rodziców o błogosławieństwo. Tą prośbą nawiązuje się do błogosławieństwa narzeczonych, którzy mają przyjąć sakrament małżeństwa. W katalogu sakramentów, którego uczymy się do Pierwszej Komunii świętej, mówimy: małżeństwo lub kapłaństwo, bo trzeba wybrać „albo”, „albo”, ale wybierając kapłaństwo, także prosi się rodziców, bądź rodzica, o ten dar rodzicielskiego błogosławieństwa na drogę, drogę pójścia za Panem, drogę prowadzenia wiernych do Boga.

Po błogosławieństwie w zwyczaju jest, że kapłan ubrany w szaty liturgiczne wyrusza w procesji, z plebanii do kościoła by celebrować Eucharystię. Neoprezbiter najczęściej idzie w tzw. wieńcu wykonanym z liści, który jest niesiony przez dziewice ubrane w białe suknie. To symbol czystości i niewinności oraz całkowitego oddania się Bogu na służbę przez tego, który idzie we wnętrzu wieńca.

Wszyscy wchodzą do kościoła i rozpoczyna się uroczysta Msza święta. Po pozdrowieniu kapłan zapowiada intencję Mszy świętej. Prawie zawsze jest to intencja dziękczynna Panu Bogu za dar kapłaństwa, ale i błagalna za rodziców, rodzeństwo, najbliższych. Eucharystia z natury swojej jest dziękczynieniem, dlatego też intencja ta jest jak najbardziej uzasadniona. Następnie ksiądz proboszcz wita swojego parafianina – kapłana w świątyni, która jest jego rodzinnym domem Bożym. To szczególny moment. Wielu kapłanów wywodzi się z szeregów ministranckich, tak więc ksiądz, który dotąd posługiwał przy ołtarzu kapłanowi, teraz przy nim stoi i sam odprawia świętą Liturgię. Kazanie zwykle wygłasza kapłan związany z neoprezbiterem lub poproszony o to przez niego. Często ukazuje w nim osobę i drogę do kapłaństwa młodego księdza.

Po kazaniu następuje ofiarowanie darów, prefacja i moment zupełnie wyjątkowy PRZEISTOCZENIE. Słowa Jezusa z ostatniej wieczerzy: to jest Ciało moje, to jest Krew moja. Niesamowite, wyjątkowe uczucie, jedyne takie. Słowa, które wypowiadam, a które Jezus pozwala mi wypowiedzieć wobec zgromadzonego ludu Bożego. Dalej trwa Liturgia, Komunia święta i po modlitwie po Komunii życzenia. Życzenia od kapłanów, grup parafialnych i najbliższych.

Na koniec Eucharystii neoprezbiter udziela błogosławieństwa prymicyjnego. Na głowy zebranych nakłada ręce. Każdy po błogosławieństwie prymicyjnym otrzymuje pamiątkowy obrazek prymicyjny, który jest związany z zadaniem, by modlić się za nowego kapłana. 

Po zakończeniu Prymicji jest czas na wspólne świętowanie. Trzeba się radować i cieszyć, że Pan Bóg dał człowiekowi tak wielki dar, tak piękne i wyjątkowe powołanie, taką cudowną łaskę – kapłaństwo!

Kochani PARAFIANIE !

  Radujmy się, że z naszej wspólnoty parafialnej Pan Bóg powołał dk. Ireneusza Gierczyckiego i Przemysława Kielicha oraz kl. Mariusza Setlaka i Patryka Gowłowskiego do służby w swojej winnicy.