„I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»”(Iz 6, 8)

Najczęściej, gdy słyszymy słowo „powołanie” od razu przychodzi nam na myśl ksiądz, czy też siostra zakonna. „Powołanie” jest jednak czymś dużo głębszym.

Powołanie to zaproszenie do określonego  sposobu istnienia, które Bóg kieruje do każdego z ludzi. Zaproszenie to jest na miarę największych pragnień i aspiracji danej osoby, a jednocześnie na miarę możliwości jakie tkwią w ludzkiej naturze. Chrześcijanin jest powołany, aby realizując powołanie do zbawienia i świętości, szukał również Woli Bożej w konkretach życia i próbował odnaleźć swoje miejsce w świecie i w Kościele oraz zadania jakie stawia przed nim Bóg.

Podstawowym powołaniem człowieka jest jednak powołanie do świętości. Człowiek dążąc do niej wybiera jakąś konkretną formę życia, w której będzie mógł ją realizować. Musimy jednak pamiętać, że nie tylko kapłaństwo czy życie zakonne, ale również zawód, życie rodzinne i osobiste, katolik winien traktować jako powołanie domagające się uprzedniego rozpoznania.

O ile powołanie do małżeństwa – ze względu na jego powszechność – możemy uznać, za powołanie, które nie zaskakuje, o tyle powołanie do kapłaństwa jest darem zaskakującym. Zwykle sam powołany nie jest w stanie do końca wytłumaczyć, jak to się stało, że odkrył w sobie powołanie do kapłaństwa.

Kapłan to ktoś, kto jest świadkiem Boga. To ktoś, kto umacnia braci i siostry w wierze, nadziei i miłości. Błogosławiony Jan Paweł II powiedział kiedyś tak o kapłaństwie:

„Powołanie do kapłaństwa jest wielkim darem i wielką tajemnicą. Jest przede wszystkim darem dobroci Boga, gdyż rodzi się jako owoc łaski. A z kolei jest tajemnicą, ponieważ powołanie sięga do głębi ludzkiej świadomości i wolności. Nawiązuje dialog miłości, który dzień po dniu kształtuje osobowość kapłana: rozpoczyna się w rodzinie, rozwija się w seminarium i trwa przez całe życie. Tylko dzięki takiej nieprzerwanej formacji ascetycznej i pastoralnej kapłan może się stać żywą ikoną Chrystusa, Dobrego Pasterza, który oddaje samego siebie za powierzoną Mu owczarnię..”

Ten, który odkrywa powołanie do kapłaństwa, nie powinien mieć w związku z tym poczucia wyższości! Powołanie jest najpierw darem, łaską darmo udzieloną przez Boga w sposób wolny. Powołania kapłańskiego człowiek nie może sobie przywłaszczyć, bo pochodzi ono z Bożego wyboru: „Nikt sam nie bierze sobie tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga, jak Aaron”(Hbr 5,4)      

Podobnie jest z powołanie do życia konsekrowanego. Jest to powołanie do wyjątkowej więzi z Chrystusem czystym, ubogim i posłusznym, która wynika z naśladowania Go w najbardziej radykalny sposób, jaki jest osiągalny dla ludzi w uwarunkowaniach życia doczesnego. Dla przykładu: siostra zakonna to kobieta, która łączy tak zażyłą miłość z Chrystusem, że dzięki tej więzi staje się ona zdolna do bycia duchową matką i wychowawczynią w sposób trudno osiągalny dla kobiety, która na co dzień skupia się na miłości i trosce o swego męża i dzieci. Siostra zakonna może „zainwestować” całe serce i cały entuzjazm w tych, za których się modli czy do których jest posłana w ramach otrzymanego charyzmatu.

Aby usłyszeć głos Boga, musimy mieć z Nim relację. Nie możemy usłyszeć co do nas mówi, jeśli nawet nie znamy Jego głosu.

Bóg często objawia swoją wolę w sposób naturalny, w normalnym biegu życia, jak ziarno wrzucone w ziemię, które powoli kiełkuje i wzrasta. Może On przemówić też za pomocą innych osób np. kapłanów, sióstr zakonnych i poprzez ich przykład, kazania, katechezy. Czasem nagle pojawia się myśl o kapłaństwie czy też życiu zakonnym, jako mojej drogi realizacji powołania do świętości, która „burzy” plany życiowe i nadaje życiu zupełnie nowy sens, tak jak to było u św. Pawła Apostoła.

Bóg nie tylko kieruje biegiem wypadków, ale udziela wewnętrznej łaski, przez którą oświeca umysł i porusza wolę wybranego, aby pomóc mu uświadomić sobie Jego wezwanie i posłusznie pójść za Nim.

Dorastanie do powołania nie jest nigdy kwestią spontaniczności i nie dokonuje się w sposób automatyczny! Realizacja powołania wymaga budowania relacji z Bogiem i przyjęcia odpowiedzialności za swoje życie. 

kl. Irek